De tekortkomingen van onze ouders

Een ouder schiet altijd tekort. Het volledig vervullen van de behoeften van een kind is onmogelijk.

Iedere ouder draagt haar eigen pijn, verhalen en onvervulde verlangens met zich mee. En hoewel we ons best doen om te geven wat we kunnen, blijft er altijd een onbenoembaar, onvervuld deel.

Wat ik heb geleerd, is dat het niet zozeer gaat om de tekortkomingen van onze ouders, maar om hoe we omgaan met dat tekort.

Als ik naar mijn eigen gezin van herkomst kijk, zie ik zoveel liefde, maar ook zoveel gemiste momenten.

Mijn moeder was altijd thuis, fysiek aanwezig. Ze was er om mijn verhaal te horen, mijn zorgen met me te delen, maar er was een onderstroom van onzichtbare barrières. Mijn vader was er veel minder, maar zijn harde werk was zijn manier om ons alles te geven. Hij werkte om ons in staat te stellen een vakantie te nemen, om te zorgen voor een opleiding, om te zorgen dat we deden wat we wilden doen. En toch, ondanks al die pogingen, was er een tekort. Want mijn ouders waren onbewust emotioneel niet beschikbaar.

Maar wat betekent dat, emotioneel niet beschikbaar zijn?

Het betekent dat er een muur is tussen de ouder en het kind, vaak zonder dat dit bewust wordt ervaren. Het betekent dat er weinig ruimte is voor echte intimiteit, voor een kind om volledig gezien te worden in zijn of haar emoties. Het betekent dat een kind zich niet altijd begrepen voelt, niet het gevoel heeft dat zijn of haar gevoelens volledig mogen bestaan. Er was liefde, maar die werd niet altijd vertaald naar de emotionele verbinding die een kind nodig heeft om zich echt gezien en veilig te voelen.

Mijn ouders waren niet de enigen die deze barrières droegen. Deze emotionele onbeschikbaarheid was iets dat zij ook van hun eigen ouders meedroegen, als een erfstuk.

Mijn vader kende de liefde van zijn ouders niet op de manier waarop hij dat als kind had gehoopt. Hij kreeg nooit te horen: "Jongen, wat doe je het goed, we zijn trots op je, en we houden van je." Die woorden, die bevestiging, ontbraken. Zijn ouders wisten waarschijnlijk ook niet beter, ze hadden ook hun eigen verhalen en onvervulde behoeften. Mijn vader wist dan ook niet hoe hij die liefde moest geven. Hoe kon hij iets geven wat hij zelf nooit had ontvangen?

Mijn moeder had haar eigen diepe pijn, een pijn die haar al op jonge leeftijd werd opgelegd. Toen zij twaalf jaar oud was, verloor ze haar vader. Haar moeder was niet in staat om haar de zorg en liefde te bieden die ze nodig had, en dus besloot mijn moeder voor zichzelf te zorgen. Ze wilde nooit dat haar eigen kinderen hetzelfde zouden voelen, datzelfde gemis, diezelfde leegte. Daarom besloot ze haar kinderen "onder haar vleugels" te nemen, hen niet los te laten, koste wat het kost. In haar poging om haar eigen onvervulde behoeften te compenseren, werd ze misschien wel te beschermend, te bezorgd. Het was haar manier van beschermen, maar het was ook haar manier van zich vastklampen aan iets dat zij zelf niet had kunnen ervaren.

We dragen allemaal de last van onze ouders, bewust of onbewust.

De liefde die zij konden geven, de tekorten die zij zelf hadden ervaren, en de patronen die zij van hun eigen ouders hebben geërfd, worden vaak onbewust doorgegeven. En toch, zelfs binnen deze tekortkomingen, is er altijd liefde. Soms is het juist die liefde die we met de jaren pas kunnen begrijpen, herkennen, en leren omarmen.

Vandaag kijk ik naar mijn ouders met een dieper respect. Ze deden hun best, net zoals ik dat doe voor mijn eigen kinderen. De sleutel ligt in het erkennen van tekortkomingen, het omarmen van ons eigen mens-zijn, en het geven van wat we kunnen in plaats van wat we niet kunnen. Want het is de intentie, het bewustzijn en de liefde die we delen, die uiteindelijk de grootste erfenis is die we achterlaten.

Lieve groet,

Ellen